Ludzie na naszej drodze są naszą siłą.
Wystarczy umieć jej użyć.
Codziennie spotykamy mnóstwo ludzi. Mijamy ich na ulicach, widujemy w miejscach mniej lub bardziej publicznych, oglądamy w telewizji, słuchamy w radio, czytamy o nich w gazetach i Internecie. Błądzimy między słowami przez nich stworzonymi, między werbalnymi i niewerbalnymi znakami ich obecności.
Jesteśmy ludźmi i tego nie unikniemy.
Ludzie są zwierzętami.
My jesteśmy zwierzętami.
Populacje różnych gatunków ścierają się ze sobą od zarania dziejów. Środowisko oddziaływuje na organizmy tak jak i one między sobą. Ludzie także wpływają jedni na drugich. Codziennie napotykamy osoby o różnym usposobieniu. Niektóre spotkania napełniają nas energią i nadzieją na lepsze, inne przybijają, a jeszcze inne sprawiają, że przez cały dzień chodzimy wściekli jak osy.
Czasami ludzie na naszej drodze sprawiają, że tracimy grunt pod nogami. Wyrywają nam marzenia i depczą naszą własną osobowość. Wpajają nam swoje własne racje, odbierając nasze własne zdanie. Pokazują świat swoimi oczami, wyrywając nam nasze postrzeganie otoczenia. Wmawiają nam, że jesteśmy właśnie tacy, jakim oni nas widzą. Depczą nas. Depczą naszą odrębność i wolność.
Czasami jednak ludzie, których spotykamy są promykami w naszym życiu. Pomagają nam znaleźć własną drogę. Wskazują, jak myśleć samodzielnie, jak zachować swoją indywidualność. Ludzie, którzy nie torują sobie drogi taranem, a dobrym słowem. Którzy pomagają dostrzec nam świat takim jak jest. Wspierają w zobaczeniu tych dobrych stron a nie złych.
Musimy umieć radzić sobie z ludźmi. Oddziaływania między nami a środowiskiem (w tym społeczeństwem) nie da się zerwać. Jest odwiecznym prawem natury, z którym nie możemy walczyć. Jedyne, co możemy zrobić, to nauczyć się z tego korzystać. Odnaleźć swój sposób na wytrzymanie z ludźmi, którzy usiłują pokazać nam świat w krzywym zwierciadle, niszcząc wszystkie nasze marzenia, psując własny sposób postrzegania świata.
Czasami ludzie na naszej drodze sprawiają, że tracimy grunt pod nogami. Wyrywają nam marzenia i depczą naszą własną osobowość. Wpajają nam swoje własne racje, odbierając nasze własne zdanie. Pokazują świat swoimi oczami, wyrywając nam nasze postrzeganie otoczenia. Wmawiają nam, że jesteśmy właśnie tacy, jakim oni nas widzą. Depczą nas. Depczą naszą odrębność i wolność.
Czasami jednak ludzie, których spotykamy są promykami w naszym życiu. Pomagają nam znaleźć własną drogę. Wskazują, jak myśleć samodzielnie, jak zachować swoją indywidualność. Ludzie, którzy nie torują sobie drogi taranem, a dobrym słowem. Którzy pomagają dostrzec nam świat takim jak jest. Wspierają w zobaczeniu tych dobrych stron a nie złych.
Musimy umieć radzić sobie z ludźmi. Oddziaływania między nami a środowiskiem (w tym społeczeństwem) nie da się zerwać. Jest odwiecznym prawem natury, z którym nie możemy walczyć. Jedyne, co możemy zrobić, to nauczyć się z tego korzystać. Odnaleźć swój sposób na wytrzymanie z ludźmi, którzy usiłują pokazać nam świat w krzywym zwierciadle, niszcząc wszystkie nasze marzenia, psując własny sposób postrzegania świata.
Bądźmy dla innych promykami.
Nadzieja jest potrzebna każdemu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz