Dwanaście?

Czy można wrócić do czegoś rzuconego tak dawno, jednocześnie uprawiając na boku coś zupełnie innego, bardziej osobistego i chyba działającego jednak dużo lepiej?

Jedenaste podejście

Cześć po raz kolejny. Jedenasty.

Czasami zastanawiam się, co świat próbuje mi pokazać. Jaką drogę mi wyznacza. Gdzie mam zmierzać. Zazwyczaj jednak płynę z prądem, nie zastanawiając się nad niczym szczególnie. A czas przepływa mi przez palce, niknie gdzieś za mną. I tak właśnie zapominam o wielu rzeczach, płynąc jak wyjdzie. I zawalając kolejne sprawy. Może tym razem będzie lepiej?

I mamy dyszkę.

Dzisiaj zmotywowałam się w końcu do ruszenia dupy z łóżka, wyłączenia laptopa chociaż na chwilę i odklejenia twarzy od ekranów. Chwila dla mnie i mojego tłuszczyku, którego trzebaby się pozbyć. Chwila dla mnie i mojej kondycji, której de facto praktycznie nie ma (ale tak to jest jak jedyną aktywnością staje się machanie lekceważąco na uciekający autobus). Chwila dla mnie i zastanowienia się, dlaczego jest tak a nie inaczej. Chwila dla mnie i myśli o tym, że halo jest ten blog.

Także kolejny raz zaczynam od nowa.

Gdzie jest sens życia?

No właśnie, gdzie?

Czasami są takie dni, kiedy myślimy o tysiącu rzeczy, które nie mają najmniejszego znaczenia. Dzisiaj, wracając z zajęć piechotą, moja głowa była bombardowana najróżniejszymi przemyśleniami.